Strategische samenwerkingen

‘Je kunt eigenlijk niet verder dan 2 of 3 jaar vooruitkijken’. Want ja, alles is zoooo onzeker en je weet niet waar het heen gaat. Ik zie mensen om mij heen instemmend knikken.
‘De muur moet een andere kleur krijgen. Alle woonkamerlampen wil ze vervangen. De keuken wil ze opnieuw inrichten. Ondertussen is het voorjaar en moeten we echt de tuin gaan doen. Oude punten komen opnieuw op de lijst, de lijst wordt langer en de voortgang trager’. Collega Mike lucht lachend zijn hart. Mike heeft het ouderlijk huis verlaten. Nieuwbouwhuis gekocht. Al zijn vrije tijd erin gestopt maar ondertussen toch kans gezien om verliefd te worden. Zijn vriendin trekt bij hem in op het moment dat het huis bijna klaar is. En ja, dan wil de nieuwe vrouw des huizes terecht haar inbreng.
Volle bak. Meer dan 200 klanten en relaties in de zaal. Het is 17 november en we vieren ons 25-jarig bestaan. We gaan van schok naar schok. Van crisis naar crisis. Om dat gevoel direct de zaal in te brengen, hebben we een acteur ingehuurd. Hij stormt na 5 minuten de zaal binnen, probeert zich vast te binden aan collega Hester en presenteert zich als een activist van Extinction Rebellion. Heftig. Diverse mensen staan op. De primaire reactie van de zaal: weg met die vent.
‘PARACETAMOL’, riep hij op het 20 kilometerpunt. Dus wij spoeden ons naar het dichtstbijzijnde dorp pillen gekocht en ze zo snel mogelijk toegestopt. De pijn op zijn gezicht. Grote blaren, zo bleek later. Mijn zoon liep afgelopen zaterdag de marathon van Zeeland. Geen standaard marathon. Met meer dan 10 km lopen op het strand en sterk wisselend terrein door duinen, dijken, trappen en natuurlijk veel wind, de zwaarste marathon van Nederland. Wisselende en zware omstandigheden dus.
Vooraan links bij het podium, naast de biertent. Wil je Westlanders vinden in het festivalseizoen, dan moet je daar zijn. Het maakt niet uit welk festival, het maakt niet uit waar in Nederland. Het is een ongeschreven Westlandse regel. Kunnen we toch weer onder elkaar blijven tussen die grote mensenmassa’s. Lekker ‘op ons eigen'.
Die zoons van mij zijn sportfanaten. De laatste 15 jaar hebben ze de duursport ontdekt. Een doel stellen, bij de training tot het uiterste gaan, doel behalen. En vervolgens, een hoger doel stellen en ook dat doel behalen. Ze begonnen met roeien. Maar als het daar lukt waarom dan ook geen marathons gaan lopen. Dat startte met een marathon uitlopen. Vervolgens moest dat binnen 3.15 uur. Daarna werd het ultra trailrun en toen wielrennen. Rondje IJsselmeer, ruim 300 km, met een gemiddelde van meer dan 35 km. Ook dat was niet uitdagend genoeg.
Ik zat afgelopen week in een mooi debat met enkele grote vruchtgroentetelers. De bekende hete hangijzers kwamen eerst voorbij: een mensenvirus, een plantenvirus, de hoge kosten van onze gasverslaving en het tekort aan de steeds duurdere handen. Over dat laatste onderwerp riep er één: ‘In de bouw betalen ze meer, dus logisch dat ze daar heen gaan’. ‘Dan moeten we gewoon meer betalen’, zegt de ander. En dan gaat ie door en roept: ‘We zullen in de tuinbouw sowieso eens een keertje moeten investeren in mensen. Investeren in kassen, sorteermachines en een aardwarmteput vinden we allemaal geen probleem maar investeren in mensen, vinden we heel raar. Dat kan toch niet jongens’.
‘Depay was geniaal, de beste en maakte ook nog eens ongelooflijk veel meters’. Nog niet zo heel lang kreeg hij snijdende kritiek. Depay is als de omstandigheden in de tuinbouwsector. Grillig, onvoorspelbaar, snel met een complex karakter. Meestal is het genieten soms ongelooflijk irritant. Om op een irritatie door te gaan. In de sierteelt hebben Royal FloraHolland en de VGB elkaar in de houdgreep met als gevolg een volledige impasse in de digitalisering.